Κινεζοταξίδι 2: Καραντινάτες Διακοπές στο Πεκίνο (Μετά την καραντίνα)

Επιτέλους αφήσαμε το καραντινό-ξενοδοχείο και πήγαμε σε ένα τέλειο ξενοδοχείο όπου είχε κλείσει δωμάτια για όλους η μαμά της φίλης μου από Ελλάδα (να’ναι καλά η γυναίκα, μας άλλαξε τα εισιτήρια, έκλεισε ξενοδοχεία… άντε να το κανονίζαμε τώρα αυτό 20 άτομα).

(υπήρχε μια φήμη ότι ένας από εμάς γύρισε πίσω στο πανεπιστήμιο και απαίτησε να μείνει στην εστία μέχρι να τελειώσει ο μήνας που είχαμε κανονίσει να μείνουμε. Σύμφωνα με τη φήμη τον άφησαν να μείνει, αλλά κανένας μας δεν το ήξερε τον τύπο, ήταν πολύ μοναχικός – γιατί μας σνόμπαρε- οπότε δεν επιβεβαίωσα ποτέ αυτή την πληροφορία)

φωτογραφία από το ωραίο μας ξενοδοχείο, όπου η φίλη μου άφησε το μέλι που είχε κουβαλήσει από την Ελλάδα (δεν το έχει και πολύ με το φαγητό και φοβόταν ότι θα πεινάσει στην Κίνα… όπου βρίσκεται τώρα από το Σεπτέμβρη… μου είπε ότι τη βγάζει με instant noodles)

Είχαμε κλείσει ημερήσια εκδρομή με ένα τουριστικό γραφείο για να δούμε τα βασικά αξιοθέατα του Πεκίνου.

Αυτές οι εταιρείες μπορεί να είναι πολύ φτηνές. Την τελευταία φορά που πήγα Πεκίνο, μοιάζανε διάφορα φυλλάδια μπροστά από την Απαγορευμένη Πόλη. Δώσαμε μόνο 10 ευρώ το άτομο (με μεσημεριανό) για όλη τη μέρα. Αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ: σας πηγαίνουν σε διάφορα μέρη για να ψωνίσετε: μετάξι, τσάι, νεφρίτη, μαργαριτάρια, κλπ.

Αυτά τα μέρη έχουν κάποιο ενδιαφέρον, γιατί σου δείχνουν πως τα φτιάχνουν αυτά τα πράγματα (τους μεταξοσκώληκες, πως είναι μια τελετή τσαγιού κλπ). Αλλά μπορείς να χάσεις πολύ χρόνο έτσι.

Η εκδρομή μας άρχισε με το Σινικό Τείχος…

… αφού όμως ζήσαμε την εμπειρία της τραγικής κίνησης πρώτα. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο για να πάμε με τα πόδια. Χωρίς λόγο όμως, αφού το λεωφορείο μας έφτασε μετά από λίγο, όταν άνοιξε ο δρόμος.

Πήγαμε στο Badaling, το πιο δημοφιλές σημείο για να επισκεφτείς το Σινικό Τείχος, μιας και είναι το πιο κοντινό στο Πεκίνο. Συστήνω ανεπιφύλακτα  να το αποφύγετε.

Ήταν κάπως έτσι:

Περπατούσαμε με ταχύτητα δύο μέτρα το λεπτό. Μετά από 20 λεπτά, απλά γυρίσαμε πίσω, δεν υπήρχε νόημα. Την επόμηνη φορά που επισκέφτηκα το Σινικό Τείχος ζήτησα να μας πάνε στο Mutianyu. Είναι λίγο πιο μακρυά από το Πεκίνο, αλλά ήταν εντελώς άδειο! Περάσαμε τέλεια! Σκαρφαλώναμε πάνω στα φυλάκια και περπατήσαμε αρκετά χιλιόμετρα. Επίσης ανεβαίνεις με τελεφερίκ και μπορείς να κατέβεις από μια τεράστια τσουλήθρα, χρησιμοποιώντας ένα “αυτοκινητάκι” με φρένο!

Τέλοσπαντων, τουλάχιστον βάλαμε κάτι παραδοσιακά ρούχα και βγάλαμε τουριστικές φωτογραφίες, οπότε δεν ήταν και τελείως απογοήτευση η κατάσταση.

Μου αρέσει αυτή η θολή φωτογραφία μου με το κινέζικο ένδυμα 🙂

 

Μετά από αυτό, αρχίσαμε το τουρ στα διάφορα μαγαζιά…

 

 

Πήγαμε σε 3-4, νομίζω κάποιοι αγόρασαν τσάι και μεταξωτά φορέματα. Αλλά είχαμε μόνο μια μέρα για να δούμε τα αξιοθέατα και χάναμε το χρόνο μας σε αυτά τα μέρη. Κάποιοι παραπονέθηκαν στην ξεναγό, αυτή έβαλε τα κλάματα (η καημένη, την αναγκάζουν να το κάνει, γι’αυτό είναι φτηνά αυτά τα τουρ, παίρνουν λεφτά από αυτά τα μαγαζιά), drama!

Αυτά τα τουρ περιλαμβάνουν και μεσημεριανό…

Μετά το μεσημεριανό, ήρθε το καλύτερο μέρος του τουρ! Τα hutong!

Τα hutong (χουτόνγκ) είναι οι παραδοσιακές κινέζικες γειτονιές. Τα λατρεύω!

Μέρος του τουρ ήταν και μια βόλτα με ρίκσο, όπου ένας κινέζος μας τραβούσε κάνοντας ποδήλατο. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η εικόνα, αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω. Του έδωσα καλό φιλοδώρημα τουλάχιστον.

Είδαμε την περιοχή Houhai (λίγο όμως), μια περιοχή δίπλα στα hutong με λίμνες, μπαρ, εστιατόρια και ωραία μαγαζάκια. Την τελευταία φορά που πήγα στο Πεκίνο, έμεινα εκεί, σε ένα χόστελ στα hutong 🙂

Μέρος του τουρ ήταν και η επίσκεψη σε ένα από τα σπίτια ενός hutong. Τα σπίτια εκεί είναι λίγο σαν λαβύρινθος, μοιράζονται την αυλή (και την τουαλέτα) και η αρχιτεκτονική της γειτονιάς φαίνεται τελείως τυχαία.

Πήγαμε στο σπίτι μιας κυρίας που είχε ένα σκύλο που “τραγουδούσε” 🙂 Και το πιο φοβερό είναι ότι την επόμενη χρονιά πήγαμε μία μόνο μέρα στο Houhai με τις φίλες μου και την είδαμε στο δρόμο, μαζί με το σκύλο! Από όλα τα εκατομμύρια κατοίκους του Πεκίνου, συναντήσαμε ξανά το ίδιο άτομο! Τι περίεργο!

Μετά τα hutong, πήγαμε στην Απαγορευμένη Πόλη. Είναι ωραία, αλλά και λίγο βαρετή. Όλα τα κτίρια είναι τα ίδια πανω-κάτω. Αν δεν έχετε χρόνο και θέλετε να πάτε σε ένα παραδοσιακό κινέζικο αξιοθέατο, προτείνω το Summer Palace (πήγαμε την επόμενη χρονιά).

Βγαίνοντας από την Απαγορευμένη Πόλη, βλέπεις αυτό:

… και ακριβώς απέναντι είναι η διάσημη πλατεία Tiananmen, που είναι απλά μια μεγάλη πλάτεία (αν και περνάς από ανιχενυτές μετάλλου για να μπεις).

Μετά από αυτό πήγαμε στο Perl Market (νομίζω), ένα μεγάλο κτίριο που πουλάει απομιμήσεις ρουχων, ηλεκτρονικά, τα πάντα γενικά. Πήρα μια ωραία βαλιτσούλα.

Και αυτό ήταν! Την επόμενη γυρίσαμε σπίτι!

Τέλος με αυτό το ταξίδι. Θα ακολουθήσει περιγραφή του τρίτου κινεζοταξιδιού 🙂

P.S. Μόλις βρήκα τη μυστική φωτογραφία (απαγορευόταν να βγάλουμε) από το μυστικό υπόγειο που μας πήραν δείγματα σάλιου, αφού μας πήραν από το πανεπιστήμιο με τα ασθενοφόρα μες την υστερία (ο τύπος χωρίς στολή είναι ο δάσκαλος μας από το BLCU)