World Trip – Οκτώβριος 2018 – Από το Yellowstone στο Grand Canyon

1. Driving from Seattle to Yellowstone

4 Οκτώβρη

Επόμενη στάση λοιπόν το Yellowstone national park. Οδηγησαμε δύο μέρες για να φτάσουμε. Περάσαμε όλη την πολιτεία Washington, λίγο Idaho και μετά Montana. Τα τοπία ήταν πάλι πανέμορφα, βουνά, φύση…

Εκεί έβγαλα και την αγαπημένη μου φωτογραφία, με το ελάφι στη μέση του δρόμου.

Επίσης είδα τυχαία το βράδυ μια μαυρη αρκούδα! Ήταν σε ένα υψωμα στην άκρη του αυτοκινητόδρομου και υπήρχε κάποιο φως. Ήταν πολύ κοντά μας και την είδα στα γρήγορα μέσα από το αμάξι. Μου φάνηκε τόσο απίστευτο που άρχισα να γκουγκλαρω αν υπάρχει άγαλμα αρκούδας εκεί. Εννοείται ότι ήταν αληθινη βέβαια.

Κοιμηθήκαμε σε μια ωραιότατη rest area στη Montana και φτάσαμε στο Yellowstone West την επόμενη στις 12.

2. Yellowstone national park

5-6 Οκτώβρη

Το Yellowstone κοστίζει 35$ για κάθε αμάξι για 7 μέρες. Και είναι κάπως έτσι (φωτό κατεβασμένη από το ίντερνετ).

Εμείς μπήκαμε από Yellowstone West. Το χωριό πριν την είσοδο έχει ένα στυλ wild wild west και είναι όλο τουριστικό: εστιατόρια, σουβενίρ και μοτέλ. Πανάκριβα μοτέλ. 200$ το λιγότερο.
Μας ενημέρωσαν ότι ο δρόμος που πάει βόρεια ήταν κλειστός λόγω χιονιού, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μόνο τον κύκλο.
Έπρεπε όμως να βγούμε πριν νυχτώσει. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει κανόνας για αυτό, αλλά εννοείται δεν έχει φώτα και έχει άπειρα ζώα που περνάνε το δρόμο, οπότε δεν θέλαμε με τίποτα να οδηγήσουμε στο σκοτάδι.
Μας ενημέρωσαν ότι τρία camping site ήταν ανοιχτά, ένα στο west, ένα south και ένα east. Επισης η ranger στο visitor center μας ειπε οτι την επόμενη ο καιρός θα ήταν χειροτερος. Τα ζώα ήταν κοντά στο east θεωρητικά, οπότε είπαμε ξεκινάμε και βλέπουμε αν θα κάνουμε όλο τον κύκλο ή θα μείνουμε east.
Μόλις μπαίνεις από west έχει όλα τα geysers.

Είχαμε ξαναδεί στην Ισλανδία, αλλά εδώ είχε περισσότερα! Θερμές λίμνες, υπέροχα χρώματα. Σταματούσαμε στα μικρά πάρκινγκ και περπατούσαμε πάνω στις ξύλινες πλατφόρμες που είχαν φτιάξει για να βλέπεις τα geysers με ασφάλεια. Εννοείται ότι σε κάποιες περιπτώσεις μύριζε κλούβιο αυγό.

Πολύ νωρίς είδαμε και τον πρώτο μας βισωνα. Και επειδή το γκουγκλαρα, όχι, δεν έχουν εξαφανιστεί, παραλίγο να εξαφανιστούν αλλά τα κατάφεραν. Και επίσης είναι το ίδιο με το buffalo. Το buffalo είναι ο ασιατικός βισωνα και λανθασμένα αποκαλούν και τον αμερικανικό βισωνα buffalo.

Στο Yellowstone καταλαβαινεις ότι υπάρχει κάποιο ζώο επειδή βλέπεις σταματημένα αμάξια στην άκρη του δρόμου και άτομα με φωτογραφικες έξω. Τα ζώα αδιαφορούν για τους ανθρώπους, τους έχουν συνηθίσει. Μπορείς άνετα πιστεύω να τα πλησιάσεις και ίσως να τα αγγιξεις, αλλά εννοείται ότι δεν πρέπει. Και ποιος θα ήθελε να χαϊδεψει αυτό το θηρίο? Μια κουτουλιά σου ρίχνει και είσαι κάτω.

Είδαμε και elk (στα ελληνικά το λένε βαπιτι σύμφωνα με το Google) και ελάφια. Είδαμε μια οικογένεια ελαφιών και το μπαμπά να χορεύει για να μαζέψει τα παιδιά του να πάνε για ύπνο. Ήταν και το μόνο ζώο που έδειξε μια ανησυχία για εμάς. Αν και ήταν πολύ μακρυά, μας κοιτουσε ακίνητος μέχρι να φύγουμε. Ίσως ήθελε να προστατέψει τα παιδιά του, ίσως ήταν περίεργος, ποιος ξέρει.

Εννοείται βλέπαμε φοβερά τοπία, βουνά , ποτάμια, κοιλάδες. Απίστευτα πράγματα.

Έχουν φτιάξει και κάποια “χωριά” που μπορείς να φας και να πάρεις σουβενίρ και έχει τουαλέτες σε πολλά από τα μικρά πάρκινγκ. Πολύς κόσμος είχε έρθει για ψάρεμα, καθοντουσαν μέσα στο ποτάμι με το νερό μέχρι τη μέση τους (είχε κάπου 5 βαθμούς) και ψάρευαν.

Μετά από λίγο ψάχναμε αποκλειστικά για αρκούδες και λύκους. Πιο πολύ πίστευα ότι θα δούμε αρκούδα, υπήρχαν ειδοποιήσεις για αυτές συνεχώς, ενώ οι λύκοι λογικα μένουν μακριά από τους ανθρώπους. Τελικά δεν είδαμε τίποτα από τα δύο. Παραλίγο να δούμε λύκους κάπου μακριά, είδαμε σταματημένα αμάξια, κατεβήκαμε αλλά ήταν αργά. Είχαν δει λύκους πέρα από το ποτάμι, αλλά αμφιβάλλω αν θα βλέπαμε κατι χωρίς κυάλια ή αυτές τις σούπερ μηχανές. Πολύς κόσμος πήγαινε εκεί προετοιμασμένος, εμείς απλοί τουρίστες.

Τελικά αποφασίσαμε να γυρίσουμε west. Πήγαμε στο κάμπινγκ να το δουμε. Είναι απλά ένα κομμάτι του δάσους και βάζεις όπου θες το αμάξι/τροχόσπιτο/σκηνή. Δεν νομίζω ότι θα μου άρεσε να κοιμηθώ σε σκηνη, είχε κρύο και αρκούδες.
Το θέμα ήταν ότι ήταν 5 η ώρα και είχε πολύ κρύο. Θα έπρεπε να μείνουμε στο αμάξι με τη μηχανή ανοιχτή μέχρι το επόμενο πρωί. Πρότεινα να βγούμε από το πάρκο και να πάμε στο χωριό και να κάτσουμε κάπου να περάσει η ώρα. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο με άσχημο φαί και ακριβο. Διαλεξαμε δύο από τα ελάχιστα που ήταν κάτω από 10$. Και τα δύο χάλια. Καπου εκεί κατάλαβα ότι έχω πυρετό.

Μείναμε μέχρι τις 8 στο εστιατόριο και πίσω στο αμάξι. Ρωτήσαμε ένα μοτέλ από τα χειρότερα πόσο δίνει το δωμάτιο και μας είπε 190 χωρίς το φόρο (το σιχαίνομαι αυτό στην Αμερική, όλες οι τιμές είναι χωρίς το φόρο).
Πυρετός ξεπυρετος, 200$ δεν έδινα με τίποτα, οπότε αμάξι.

Το θέμα ήταν που να το παρκάραμε. Μιας και ήταν τουριστικό χωριό, δεν θέλανε τα RV να παρκάρουν όπου να είναι και να μην πληρώνουν κάμπινγκ. Παρκάραμε αρχικά έξω από ένα ξενοδοχείο. Αλλά έπρεπε να έχουμε ανοιχτή τη μηχανη για το καλοριφέρ, είχε ψοφοκρυο. Κάποιος βγήκε από το δωμάτιο να κοιτάξει κάτι και αναρωτηθήκαμε αν ενοχλούμε. Πήγαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου που δεν είχε σπίτια, αλλά ήταν γεμάτη ταμπελες “απαγορεύεται το παρκάρισμα 2-8 πμ”. Ε το βάλαμε εκεί στο τέλος του δρόμου και αν ερχόταν ο σερίφης θα βλέπαμε τι θα γινόταν.
Δεν ήθελα να κοιμηθούμε όλο το βράδυ με τη μηχανή ανοιχτή. Φοβόμουν μην πάθουμε τίποτα από το διοξείδιο (παίζει σοβαρα να ήταν βλακεία γιατί ήμασταν έξω, αλλά δεν ήθελα να γίνουμε ιστορία στις εφημερίδες “οι τουρίστες που δεν ξύπνησαν”). Συνολικά ξυπνήσαμε 2 φορές για να το ανάψουμε, ανά τρίωρο.

Την επόμενη είχε όντως περισσότερο κρύο και χιόνια. Αποφασίσαμε να κάνουμε άλλον ένα κύκλο με το αμάξι και να φύγουμε από το South (πάνω από κύκλο δηλαδή). Μας πήρε πάνω από δύο ώρες. Δεν σταματήσαμε, μόνο για λίγες φωτογραφίες βισωνα και elk.

Είχαμε και μεγάλο θέμα με το αμάξι, θόλωνε απίστευτα το παρμπρίζ και δεν ξεθολωνε με τίποτα. Ανοίγαμε τα παράθυρα μέσα στο κρύο και περιμέναμε. Είχε μάλιστα γίνει ένα μικρό ράγισμα στο παρμπρίζ λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας! Και ξαφνικά ανακαλύψαμε τυχαία ότι υπήρχε ένας αόρατος μοχλός και τόσες μέρες ο αέρας ανακυκλωνόταν! Έλεος! Και κοιμόμαστε και μέσα στο αμάξι! Αηδία και μόνο που το σκέφτομαι. Μολις ανακαλύψαμε το μοχλό, δεν ξαναείχαμε πρόβλημα.

Γύρω στις 11-12 βγήκαμε από το Yellowstone south (χωρίς να δούμε αρκούδα ή λύκο και παλι) και οδηγησαμε νότια προς salt lake city.

3. Salt Lake City

6 Οκτώβρη

Το αγόρι μου ακόμα λέει ότι αυτή ήταν από τις πιο ωραίες διαδρομές. Θυμάμαι κάτι βουνά και έβγαλα κάποιες φωτογραφίες, αλλά λόγω αρρώστιας προτίμησα να ξαπλώσω στο πίσω κάθισμα.

Φτάσαμε απόγευμα στο Salt Lake City και πήγαμε αρχικά σε ένα λόφο από τον οποίο βλέπεις όλη την πόλη και βλέπεις και τη λίμνη.

Μόνο που είχε ένα τέταρτο ανάβαση που και όταν είμαι υγιής δεν τα πάω καλά (περπατάω με τις ώρες, αλλά ανηφόρες και σκαλιά είναι εχθροί μου, σαν το Kung Fu Panda). Στη μέση της ανάβασης είδαμε ένα ζευγάρι με σκύλο να ουρλιάζουν και να χτυπιουνται επειδή τους επιτέθηκαν μέλισσες. Οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μας φοβήθηκαν και γύρισαν πίσω. Εμεις συνεχίσαμε, αλλά το μόνο που είχα αφήσει ακάλυπτο ήταν τα μάτια μου. Δεν είδαμε καμία μέλισσα. Ανεβήκαμε, είδαμε τη θέα και πίσω στο αμάξι.

Οδηγησαμε κέντρο και βρήκαμε με τα πολλά κάπου να παρκάρουμε (δωρεάν γιατί είχε πάει αργά). Πήγαμε στην εκκλησία των Μορμόνων. Τεράστια! Δεν καταφέραμε να βρούμε την πόρτα και αμφιβάλλω ότι ήταν ανοιχτή, οπότε δεν την είδαμε από μέσα. Είδαμε τους κήπους, με μορμονους με κουστούμια, ζευγάρια νέα σε ηλικία, άτομα από όλο τον κόσμο.

Πήγαμε να μπούμε σε ένα κτίριο αλλά μας είπαν πολύ ευγενικά ότι ήταν μόνο για γυναίκες και ήταν στα ισπανικά. Μπήκα να ρίξω μια ματιά. Ήταν σαν συνεδριακό κέντρο όπου πάνω από 100 γυναίκες παρακολουθούσαν κάποιον σε μια γιγάντοθονη να μιλάει στα ισπανικά.

Κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης που ήταν συμπαθεστατη. Καθαρη, τακτική, μάρμαρα και συντριβάνια. Είδαμε και κάποια άτομα με πολύχρωμα μαλλιά και μπλούζες συγκροτημάτων, αντίθεση με τους κουστουματους μορμονους που βλέπαμε πριν. Είχε εννοείται και κάποιους άστεγους (όλες οι πόλεις έχουν, είναι μεγάλο πρόβλημα). Γενικά μου άφησε καλή εντύπωση, είχε ένα εμπορικό κέντρο και ενδιαφέροντα εστιατόρια. Φάγαμε ραμεν εκείνη τη μέρα, ήταν πολύ καλή η σούπα για την αρρώστια μου.
Μετά το φαγητό πήγαμε στο Airbnb μας στα προάστια, ένα από τα καλύτερα που μείναμε, σε μια οικογένεια Ινδών που είχαν φτιάξει δύο δωματια και μια τουαλέτα στο γκαράζ τους.

4. Driving to Vegas

7 Οκτώβρη

Είχαμε μια μέρα παραπάνω απ’ότι είχαμε υπολογίσει. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει στο Las Vegas ήταν για το επόμενο βράδυ, οπότε είχαμε ένα βράδυ ακόμα να μείνουμε κάπου στο δρόμο.
Αποφασίσαμε να κατέβουμε νότια στη Utah και να κοιμηθούμε κοντά στο Mexican hat, να δούμε την επόμενη την περιοχή και μετά να πάμε Las Vegas.

Ήταν από τις πιο ωραίες διαδρομές που έχουμε κάνει. Νότια Utah και Arizona.

Κοιμηθήκαμε σε μια μικρή πόλη, το Blanding. Δεν υπήρχε rest area τριγύρω, μάλλον γιατί είναι πολύ τουριστική περιοχή. Που σημαίνει ότι δεν έχει τίποτα, μόνο κοκκινόχωμα και ωραία βουνά και στη μέση του πουθενά έχει μικρές πόλεις όλο μοτελ.

Στο Blanding βρήκαμε ένα δρομάκι χωρίς σπίτια αλλά με φώτα (είχε πανεπιστήμιο (!) εκεί γύρω) και κοιμηθήκαμε εκεί.

5. Driving to Vegas 2- Mexican hat (Navajo area)

8 Οκτώβρη

Το τοπίο και πάλι ίδιο σήμερα, κόκκινα βράχια. Μπαινοβγαιναμε από utah σε Arizona, κυριως μέσα στο Navajo reservation, την περιοχή που έχει δωθεί στους Ινδιάνους Navajo. Υπαρχουν πολλές περιοχές που έχουν δωθεί σε διαφορετικές φυλές Ινδιάνων, αν κοιτάξετε στο google maps θα δείτε ότι είναι σημαδεμένες με γκρι.

Δεν ξέρω ποια είναι η διαφορά κυβερνητικά ανάμεσα στο reservation και την υπόλοιπη Αριζόνα. Πάντως φεύγοντας από ένα κανονικό χωριό με σπίτια με κήπους και γκαζόν, περάσαμε σε ένα χωριό Navajo με εμφανώς πιο ταλαιπωρημένα σπίτια, τροχοσπιτα, παλιά αμάξια και καθόλου πράσινο.

Περάσαμε ένα μέρος με πολλά αμάξια και σταματήσαμε να δούμε τι ειναι. Αποδείχθηκε ότι είναι το Antelope Canyon. Αν το γκουγκλαρετε θα δείτε καταπληκτικές φωτογραφίες. Μια χειρόγραφη ταμπέλα μας ειδοποίησε ότι το κόστος είναι 60$ το άτομο για νομίζω μισή ώρα. Ανέβαζαν τους τουρίστες σε μια καρότσα και έφευγαν. Οι Ναβάχο είναι υπεύθυνοι για το Antelope Canyon και δεν μας άφησαν ούτε να πλησιάσουμε να ρίξουμε μια ματιά από πάνω (ήταν 10 μέτρα από εκεί που στεκόμασταν). Αποφασίσαμε ότι είναι πολλά τα λεφτά και φύγαμε. Δυστυχώς θα χάσουμε πολλά μέρη για αυτό το λόγο. Αν πληρωνουμε για όλα, το ταξίδι θα πρέπει να τελειώσει νωρίτερα.

Δύσκολο, ειδικά αν ξέρεις ότι δύσκολο να ξαναπάς καποια άλλη φορά και να δεις το αξιοθέατο/μουσείο, αλλά τι να κάνουμε…
Λίγο πιο κάτω περάσαμε μια γέφυρα και είδαμε ένα εντυπωσιακό φράγμα. Μετά τη γέφυρα είχε ένα visitor center. Παρκάραμε εκεί και είδαμε το φράγμα και την πανέμορφη απέναντι πλευρά του με την ησυχία μας.

Μέσα στο visitor center είδα μια αφίσα με κάτι που λεγόταν Horseshoe bend. Το έψαξα στο Google maps και ήταν δέκα λεπτά απόσταση. Πήγαμε εννοείται και είδαμε ένα από τα καλύτερα τοπία που έχουμε δει μέχρι στιγμής.

Δεν υπάρχει είσοδος, παρκάρεις και περπατάς για ένα δεκάλεπτο. Είχε πολύ κόσμο, αλλά δεν γινόταν και χαμός, μπορέσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες άνετα. Μείναμε πάνω από μισή ωρα, βγάζοντας φωτογραφίες και κοιτώντας, ήμασταν πολύ εντυπωσιασμένοι.

Μετά από αυτό το εντυπωσιακό μέρος, το υπόλοιπο τοπίο δεν μας έλεγε τίποτα. Οδηγησαμε μέχρι Las Vegas. Το τοπίο της Νεβάδας δεν ήταν ωραίο σαν της Αριζόνας, δεν υπήρχε αυτό το κόκκινο χρώμα, ούτε πράσινο, απλά γκρι-καφε έκταση.

6. Las Vegas

8 βράδυ – 11 πρωί Οκτώβρη

Το περίμενα αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Μετά από τόσες μέρες υπνο στο αμάξι και κρύο και αρρώστια, επιτέλους ξεκούραση. Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο με προσφορά, αλλά λόγω resort fees βγήκε 190$ για τρία βράδια. Καλά ήταν. Ήταν το Circus Circus, που μοιάζει με τσίρκο απέξω.

Είχε και RV park και πισίνα. Μια χαρά. Και εννοείται δύο δίπλα κρεβάτια, έτσι είναι τα δίκλινα εδώ.
Είχα ξαναπάει Las Vegas με την αδερφή μου. Και ενώ δεν έχει τίποτα απολύτως, για κάποιο λόγο μου αρέσει. Απλά περπατάς στα φώτα και κανείς βόλτες στα καζίνο. Ο κόσμος είναι αρκετά trash, δεν υπάρχουν αυτοί οι κουστουματοι και οι γυναίκες με τα λαμε που δείχνουν στις ταινίες. Μάλλον μου αρέσει το ότι απλά χαλαρώνεις εκεί, έχει παντού φαγητό, δεν σκας για τίποτα. Και μου αρέσει το ότι είναι trash ο κόσμος.

Το πρώτο βράδυ ήμασταν κουρασμένοι. Δεν θα βγαίναμε καν, αλλά πεινούσα. Είχε ένα ταυλανδεζικο στα 12 λεπτά από το ξενοδοχείο. Αλλά πόσο περίεργο ήταν να περπατάμε! Δεν περπατούσε κανένας, ήταν κάπως σκοτεινά, δεν υπήρχαν διαβάσεις και φανάρια πεζων. Οι ΗΠΑ δεν είναι χώρα για περπάτημα. Ημασταν ένα δρόμο πάνω από το strip, εκει που βρίσκονται τα καζινο. Και το να είσαι ένα δρόμο πάνω είναι σαν άλλος κοσμος. Φεύγεις από τα φωτάκια και τη κιτς χλιδα και βγαίνεις σε σκοτεινούς δρόμους και στριπτιτζαδικα.
Κάναμε και μια γρήγορη βόλτα στο Στριπ. Μπήκαμε στο αγαπημένο μου καζίνο, το Venetian. Εχει ψεύτικο ουρανό και κανάλια, είναι τέλειο!

Την επόμενη έπρεπε να κάνουμε μπουγάδα! Ευτυχώς είχε στο RV park του ξενοδοχείου. Αγοράσαμε travel απορρυπαντικό και φτιάξαμε quarters στο μηχάνημα. Μισή ώρα το πλυντήριο και 45 το στεγνώσει, κατά τη διάρκεια του οποίου πήγαμε σε ένα Dennis για φαγητό. Αραξαμε στο ξενοδοχείο και το βραδάκι κάναμε βόλτα με το αμάξι, πήγαμε σε ένα σουπερμάρκετ σε μια γειτονιά και μετά περάσαμε από Downtown Las Vegas, που δεν είχα πάει την άλλη φορά.

Μου φάνηκε καταπληκτικό. Δεν σταματήσαμε όμως. Περάσαμε και από την περιοχή με τα εκκλησάκια για τους γρήγορους γάμους. Το κάνει άραγε ακόμα ο κόσμος αυτό?

Την επόμενη (10/10) πήγαμε αρχικά για λίγο στην πισίνα του ξενοδοχείου και λιαστηκαμε. Το βράδυ πήγαμε Downton Las Vegas. Στο ίντερνετ έβρισκα ότι δεν υπάρχει δωρεάν πάρκινγκ πλέον.

Παρκάραμε στη 7th δωρεάν, ένα τετράγωνο μετά ήταν με παρκομετρο. Απόσταση κάπου 7 λεπτά από τη Freeman street. Μάλλον οι Αμερικάνοι θέλουν να παρκάρουν ακριβώς πάνω στο δρόμο που θα πάνε και θεωρούν ότι τα 7 λεπτά απόσταση δεν είναι καν κέντρο, τι να πω.

Το Downtown Las Vegas ειναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το Στριπ. Είναι ένας μεγάλος πεζόδρομος, καλυμμένος (από πάνω μας άτομα έκαναν zip lining).

Και το βασικο, super trash κόσμος! Μπαρ πάνω στον πεζόδρομο, μίνι συναυλιες και παρά πολύ διαφορετικοί “street artists”, ο καθένας στο συγκεκριμένο κυκλάκι που του έδινε η πόλη..

Κοπέλες ντυμένες καλόγριες με όλο το στήθος τους έξω (με αυτοκόλλητα εκεί που πρέπει). Άτομα ντυμένα σαδομαζοχιστικά που σε μαστιγώνουν και βγάζεις φωτογραφίες. Δυο τύποι που ζητούσαν να “kick me in the nuts”.

Ολα τα χαρτόνια βέβαια ανέφεραν και το Instagram του καθέ “καλλιτέχνη”, γιατί είναι και 2018. Ολος ο κόσμος που περπατούσε ήταν σε κάποιο στάδιο μέθης. Κοπέλες χόρευαν με (σχεδόν μόνο) εσώρουχα πάνω στις μπάρες των εξωτερικών μπαρ. Η ατμόσφαιρα μου άρεσε πάρα πολύ. Και εκτός του κεντρικού δρόμου υπήρχαν πολύ ωραία street art.

Ξαναπήγαμε στο Στριπ μετά από αυτο, παρκάραμε στο Ceasars που είναι εξίσου ωραίο με το Venetian και είδαμε το σόου που έδινε το συντριβάνι του Bellagio.

Θυμάστε την τελευταία σκηνή στο Ocean’s eleven? Βλέπουν αυτό το σόου και φεύγουν ένας ένας. Το συντριβάνι λοιπόν “χορεύει” στη μουσική, που αυτή τη φορά ήταν το my heart will go on. Το είχα ξαναδεί και έχω δει και πολύ μεγαλύτερο σόου στο Γερεβαν της Αρμενίας, οπότε δεν ενθουσιάστηκα. Αλλά να πάτε, κάνουν σόου κάθε μισή ώρα νομίζω. Κι άλλα καζίνο έχουν αρχίσει να κάνουν το ίδιο, αλλά νομίζω του Bellagio ήταν το ορίτζιναλ.

Η επόμενη ήταν η μέρα που έπρεπε να φύγουμε. Πήγαμε σε ένα πάρκο (ναι έχει και τέτοια) και φάγαμε σάντουιτς. Ετοίμαζαν renaissance fair, κρίμα που το χάσαμε. Στο δρόμο προς Grand Canyon σταματήσαμε και σε μια λιμνη λίγο εκτός της πόλης, πολύ όμορφη (δεδομένου ότι η Νεβάδα δεν έχει πολύ φύση απ’όσο είδαμε).

Δεύτερη φορά που πηγαίνω Λας Βέγκας, μια πόλη που γενικά δεν έχει τίποτα να δεις. Αλλά θα ξαναπήγαινα. Θα εμένα κιόλας για λίγο. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει. Μου αρέσει αυτή η κιτς παρακμή, το ότι ο κόσμος είναι εκεί για διακοπές και όλοι έχουν ωραία διάθεση. Ο αέρας διασκέδασης που υπάρχει. Καλυτερα ίσως να πήγαινα με φίλες και κυρίως με λεφτα, να πιούμε τα τεράστια ντακιρι, να φάμε σουσι και αστακό (έφαγα με 17$ την προηγούμενη φορά αστακό σε ψωμακι σε ένα καζίνο και μου άρεσε πολύ), να παίξει καποια στο καζίνο (δεν μου αρέσει να παίζω, αλλά είναι ωραίο να βλέπεις άλλους), να ψωνίσουμε, να πάμε σε κάποιο σόου… Τώρα που δεν μπορουσαμε να χαλάσουμε λεφτά δεν ήταν και τόσο ωραία όσο την προηγούμενη φορα με την αδερφή μου, που κυκλοφορούσαμε με το ένα λίτρο frozen daiquiri στα μαγαζιά των καζίνο. Και μην ξεχάσετε το Downtown Las Vegas!

7. Grand Canyon (sleep in Phoenix)

11 βραδυ-12 Οκτώβρη

Το Grand Canyon είναι 4μιση ώρες από το Las Vegas. Αλλά πρέπει να το δεις τη μέρα! Και δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε νωρίς, για αυτό αποφασίσαμε να φύγουμε αργά και να κοιμηθούμε κάπου στο δρόμο. Αφού κάναμε όσα ανέφερα πριν (πάρκο και λίμνη) ξεκινήσαμε σιγά σιγά για το rest area κοντά στο Flagstaff που είχα βρει.

Ήταν ένα Love’s. Είναι ειδικό μαγαζί για οδηγούς φορτηγών. Είναι βενζινάδικο, πουλάει πολλά σνακ, έχει ένα φαστφουνταδικο δίπλα και το βασικό για τους οδηγούς, ντους. Και ίντερνετ με πληρωμή. Εμείς απλά θέλαμε ένα χώρο να αφήσουμε το αμάξι και τουαλέτα εννοείται. Ευτυχώς είχε και μέρος για κανονικά αμάξια. Στη διαδρομή οδήγησα εγώ και ήταν αισχος. Πολλή βροχή, να με προσπερνάνε φορτηγά και να μου πετάνε νερά, χάλια. Τα φορτηγά εδώ δεν είναι σαν τα δικά μας, προσπερνάνε και πάνε πάνω από το όριο συνεχώς.

Την επόμενη οδηγησαμε κάπου τρία τέταρτα για Grand Canyon. Ίδια τιμή με το Yellowstone, 35$ το αμάξι, διάρκεια 7 μέρες. Με το που μπήκαμε παρκαραμε. Υπάρχουν δωρεάν λεωφορεία ανά δεκάλεπτο που κάνουν πολλές στάσεις για όταν δεν θες να περπατήσεις.

Περπατούσαμε λοιπόν και κοιτούσαμε κάτω το Grand Canyon. Είμαστε στο South Rim, είναι το πιο δημοφιλές.
Μετά από λίγο ξενέρωσα εντελώς. Νόμιζα ότι θα περπατούσαμε μέσα στο Grand Canyon, όχι ότι θα το βλέπαμε από πάνω! Είδαμε καταπληκτική θέα, αλλά το φανταζόμουν διαφορετικό. Κάπως σαν την ταινία 128 hours, που ο τύπος περπατάει μέσα σε ένα φαράγγι.

Συνολικά πρέπει να μείναμε 6-8 ώρες. Περπατήσαμε, πήραμε το λεωφορείο για κάποια σημεία και γυρισμος με το λεωφορείο εννοείται. Αλλά παραπάνω δεν θα καθόμασταν. Νομίζαμε θα πάρει 2 μέρες! Στα θετικά ήταν και ότι υπήρχαν ελάφια και elk που τριγύριζαν σχεδόν δίπλα μας.

Στο γυρισμό πήραμε εναν Αυστραλό που έκανε ωτοστόπ και μας είπε ότι όντως είχε κατέβει κάτω! Άρχισα να στεναχωριέμαι, αλλά μετά ανέφερε ότι το να ανέβεις πάλι πάνω ήταν πολύ δύσκολο. Για να το λέει το 20χρονο αγορι, μάλλον εγώ με τα παπούτσια μου για περπάτημα σε πόλη και το altitude sickness θα είχα μεγαλύτερο θέμα. Έπρεπε μάλλον να πάμε σε κάποιο άλλο canyon για να περπατήσουμε έτσι όπως στις 128 ώρες (ίσως έπρεπε να πάμε και στο ίδιο φαράγγι που πήγε αυτός).
Όπως και να χει, πολύ εντυπωσιακή θέα και σίγουρα αξίζε. Δεν συγκρίνοταν όμως κατά τη γνώμη μου με το Yellowstone.

8. Phoenix

12 βραδυ-13 πρωί Οκτώβρη

Ο Αυστραλός έμενε στο Flagstaff, οπότε περάσαμε και από εκεί για να τον αφήσουμε. Ήταν ωραία μικρή πόλη! Είχε και πανεπιστήμιο (πάλι παίζανε κουιντιτς!) και κάτι ωραία street art.
Μετά από αυτό οδηγησαμε προς Phoenix. Στο δρόμο το μετανιώσαμε. Ήταν πάνω από 4 ώρες οδήγηση και θα έπρεπε να πάμε σε άλλη κατεύθυνση την επόμενη. Φτάσαμε βράδυ και οδηγησαμε τριγύρω στην πόλη. Είχε συνεδριακά κέντρα, μπαρ, κόσμο να κάθεται έξω. Συμπαθητική φάνηκε, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Είχα κλείσει couchsurfing σε ένα Ινδό που δούλευε ΙΤ. Πολύ καλό παιδί, πήγαμε εκεί κοντά για κινεζικό και μιλήσαμε. Μόνον που εγώ ήμουν εντελώς πτώμα και δεν μπορούσα να μιλήσω. Ήθελα να πάω για ύπνο, αλλά δεν μπορεί να σε φιλοξενεί κάποιος δωρεάν και να μην του κάνεις παρέα.
Ήταν η τελευταία φορά που κάναμε couchsurfing στην Αμερική. Από τη μια είχαμε πλέον πολύ ελαστικό πρόγραμμα, αποφασίσαμε που θα μείνουμε αυθημερόν. Από την άλλη ήταν και τα Airbnb πιο φτηνά στο νότο και στις όχι τόσο μεγάλες πόλεις. Οπότε δεν υπήρχε λόγος να μην είμαστε ανεξάρτητοι και να ψάχνω με τις ώρες ποιος θα μας φιλοξενήσει.

Την επόμενη έβρεχε! Στο Phoenix! Είχε να κάνει με εναν από τους πρόσφατους τυφώνες. Οπότε και πάλι δεν την είδαμε την πόλη. Και δυστυχώς δεν είδαμε καλά και τη διαδρομή προς το Gallup, που είχε κάκτους.